Kelimeler boğazlıyor beni ama fiziki olarak görünmüyor.
Zaten neyi görebiliyoruz ki ?
Hep tahammül edemediğimiz şeyler görünüyor, tahammül ettiklerimizden herkes habersiz.
Hayallerimi soran olursa ileride, onları ziyan ettim demeyeceğim bu da bir nebze su serpiyor yüreğime. Covid günlüklerinde ülke tımarhane gibi oldu, hıdırallez geldi geçiyor hiç dilek hakkı tanımadım kendime. Nasibimizi alamadık şu insanlıktan en çok ona yanıyorum.
Herkesin derdi başkasının önündekiyle, herkes çıkarının peşinde ve her köşede bir feryat var sesimizi kıstılar...
Öyle çok tepkisiz kaldık ki yitirdik reflekslerimizi, klavyeden ah vah diyoruz.
Kapımızı çalmayacak kıracak bu yaşananlar ama adaletin gözündeki bağı ellerine bağladılar hakkımız bile savunulmayacak.
Bunca şeyin arasında insana dair ve insanca umutlar besliyorum yine de göğsümde. Gençliğimin denk geldiği çağa da biraz bozuğum ama olsun erken koşup yolumu almıştım zaten ben, aklımın emekliliğine 5 var.
