Ama bunu ucuz olmakla karıştıranları değil ha !
Yaramazdı zaten öylesi bizim şehrin çocuklarına .
2 şehir değiştirmiş çok eğlenmiş ,çok ağlamış ,ucu dibi yaşamış ve nihayet olmam gereken yere gelmiştim.
Herşeye herkese rağmen iyi anıyorum o günleri çok şey öğrendim,çok hırpalandım.
Neyse ki kimse yaptığının yanına kar kalmayacağını öğrenmiştir diye düşünüyorum.
Bende öğrenmiştim zamanında.
Kendimi işe yaramaz hissettiğim zamanlar geliyor aklıma. kötü,bitmiş yetersiz.
Şimdiye bakıyorum birde.
Özge öğretmen için geliyoruz diyen veliler. Referans mektupları yazan güzel yürekli anneler.
Otizm de adımı duyup öğrenci yönlendiren psikologlar.
Olmak istediğim yerde,olmak istediğim hayatı yaşarken ,bütün sorunum beynimin içinde,ve şımarıklığımda olduğunu biliyorum.
Birşeylerin eksikliğini hissediyorum,o nadide parça yerine gelirse de fazlalık duracak gibi !
Depresyon dediler bacım !
Uyku ,iştah bozuk,ruh halim dengesiz. Hayatta bütün kimliklerin sıyrılıp benim tüy hafifliğinde kaldığım tek yer sınıfım !
Çocuklarımın yanında kucak dolusu mutluluklar yaşarken,nasıl depresyon ? Ne demek depresyon ?
Şimdi kimi suçlayacağım ?
Beni bu hale getiren emekçilere mi kızayım,buna müsaade eden kendime mi ?
Yok bir kinim kinim kimseye diye devam edip bitireceğim.
İşletmesel işler bekliyor beni,kafamı da toplayamıyorum.
Baya saçıldı ortaya .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder