YAPRAK DÖKME SANATI

Eylül ayı gelince akıllarda canlanır hep sararmış yapraklar ve hüzün belirir çoğumuzun göğüs kafesinde.

Oysa Eylül bendim... Benimdi... Hemde tam ortasıydım...

Normalde hiçbir şeyin ortasını tutturamamak huydur bende.. Seversem çok,sevmezsem hiç,özlersem etimle kemiğimle,nefret edersem her zerremle. Ama bu sefer öyle değildi,doğumum bile günlerce geç kalmış,acelesi olmayanlar sınıfından tam Eylül ortası gelmiştim dünyaya. Annem hep söyler masmavi gözlerin vardı boncuk boncuk bakıyordun diye,hiçbir şeyin eskisi gibi kalmadığı gerçeğiyle onlar bile yeşil oldular...

Şimdi kimsenin aramasını açmak istemeyip telefonumu sessize alıp buraya saklandım..


Azımsanmayacak sayıda yaş almışım ;

Ah benim doluya koyup taşıramadıklarım,
Hep aynı yalanlara inanışlarım,
Aynı darbeyi aynı yerden alışlarım,
İnadından kanı akmayışlarım,
Gururundan kimsenin kapısında yatmayışlarım...

Ardımda bıraktığım son birkaç yıla bakıyorum şöyle sonra Hazal'ın sesi kulaklarımda uğulduyor
"Sisi sanki bu hayatta başka seçenek vardı da biz mi güçlü olmayı seçtik " Afilli bir küfür sallayıp kahkahayı basardı.. Durup düşününce ben kendim seçmişim baya baya. Daha kolay bir yol olmasına rağmen hep zor ve uzun olanın peşinden koşmuşum. İyi ki de koşmuşum yoksa böyle güzel kalır mıydım bilmiyorum.


Teşekkür ederim 24 yaşım... Hoşgeldin bence hayatımın tam ortası olan 25 yaşım...


Zaman içerisinde 1 valizle gittiğim şehirden bir hayat ve yegane iyi anıyla dönmüş, % 80 kanserli polipleri % 100 yenmiş. öğretmen olmuş,okulumu açmiştım...

Bazı aşklarda doğurmuştu kalbim ama en çok kendimi doğurduğum sancıyı anımsıyorum.
Hatta o hayata gözlerimi ilk defa açmıştım ve ciğerime dolan oksijen yanma etkisi yaratıp çığlığı basmama sebep olmuştu eminim...

İnsan kendini bulurken kendisine rastlıyordu işte.
Bende kendime sende rastladım. Uzun uzun anlatsam büyüsü kaçacak,yada heybemde uygun kelime yok bilmiyorum. Yalnız bildiğim bir şey var ki ;

Ben iyi ki doğdum,Sen iyi ki varsın adam....